Trazirat e 17 marsit të vitit 2004 u shfrytezua nga qeveria e atëhershme e Serbisë si një moment nxitës për të shtyrë decentralizimin në Kosovë duke qenë kryesisht e interesuar për të krijuar sa më shumë komuna, në mënyrë që të krijojë korridore etnike territoriale dhe të sigurojë autonomi më të madhe për pakicën serbe.

Shkruan: Besnik Tahiri

Në anën tjetër, bashkësia ndërkombëtare në Kosovë, si njëra nga forcat kryesore nxitëse e decentralizimit, e perceptonte këtë politikë si një aspekt të rëndësishëm në reformimin e strategjisë së qeverisë dhe për akomodimin dhe sigurimin e mbrojtjes më të madhe e të prosperitetit të pakicave etnike.

Ndërsa Qeveria e Kosovës duke qenë plotësisht e përkushtuar për pavarësinë e Kosovës ishte e gatshme të bisedojë për çfardo modalitete rreth decentralizimit të qeverisjes, në mënyrë që t’i përmbushë interesat e pakicës serbe dhe për rrjedhoj të shpall pavarësinë.

Fatëkeqësisht, tash e 18 vjet, vendi po ballafaqohet me probleme dhe debate se a kemi vendosur drejt kur votuam një decentralizim që bazat e veta i ka në riorganizim teritorial dhe etnik.

Në fakt, decentralizimi u kthye si mjet themelor për t’i përmbushur dhe siguruar aspiratat e palëve (shqiptarëve dhe serbëve) për kontrollin e tyre politik, vetëqeverisës dhe territorial në Kosovë.

Sot, kur flasim për dialogun, Serbia vazhdon betejën e vet për ta dobësuar Kosovën, tani me statutin e Asociacionit!